wanneer de vanzelfsprekendheid van kind-zijn wegvalt
Er zijn momenten waarop kind-zijn niet vanzelfsprekend is.
Een klasgenoot die ziek is.
Een vriendje dat heel veel rust moet nemen. Een nichtje ligt in het ziekenhuis.
Een jongen van 7 is al maanden in en uit het ziekenhuis. Hij begrijpt intussen meer van CT-scans en MRI’s dan een kind van zijn leeftijd zou moeten kunnen bevatten. Een meisje van 13 dat niet enkel met haar vriendinnen de eerste stappen in de middelbare school zet, maar ook wekelijks naar Leuven rijdt voor een behandeling.
Elke week opnieuw missen ze allebei zoveel kleine en grote momenten.
Zij missen niet alleen school.
Ze missen hun vriendjes, het mopjes-delen tijdens de middagpauze, tikkertje of een partijtje voetbal op de speelplaats, ze mogen plots niet meer deelnemen aan de turnles wegens te gevaarlijk…
Ze missen de vanzelfsprekendheid van kind-zijn in de gewone dagdagelijkse dingen.
En hun vrienden? Die missen hén.
Maar hoe kan je, als kind, nabij blijven wanneer je niet weet wat te zeggen of te doen?
ook als ouder willen we troost bieden
Kinderen merken het verdriet, de leegte, de verandering. Ze voelen de onmacht. Ze voelen het allemaal perfect aan.
Maar woorden… die ontbreken vaak.
Ze willen helpen, maar weten niet hoe.
Als ouder herken je dat misschien.
Je kind vraagt naar zijn vriendje, wil een tekening maken of “iets opsturen”.
Maar wat is gepast?
Moet het vrolijk zijn? Of juist rustig?
Zeggen we “beterschap”? Of “ik mis je”?
En ook: ‘hoe tonen we onze kinderen dat een klein gebaar, al een grote impact kan hebben?’
de kracht van kleine gebaren
Hier zijn een paar kleine dingen die jij, als ouder, vandaag al kan doen. Je hoeft je geen groots plan te hebben. Kleine, haalbare dingen doen wonderen, voor beide kinderen.
- Teken iets gek dat hen laat lachen
bv. een muis met een cape of een banaan op rolschaatsen. - Schrijf samen drie zinnetjes.
bv. “Ik mis je op de speelplaats.” “Ik stuur je wat zon vandaag.” “Ik hoop dat je snel terug bij ons bent.” - Voeg iets persoonlijks toe.
Een stickertje, een hartje, een stukje natuur zoals een blaadje of bloempje. - Laat je kind de envelop versieren.
Een pad van hartjes, een mini – tekening, nog wat extra stickers,… zodat het écht van hen wordt.
Waarom dit het verschil maakt …
Voor het kind dat iets geeft: het is een moment van doen, niet alleen maar voelen. Wat kinderen zelf maken, voelt als iets dat ze geven. En dat is dat niet de mooiste vorm van troost?
Voor het kind dat ontvangt: het is niet zomaar een kaartje. Het is een ik-ben-er-voor-jou.
En voor jou als ouder: het is het moment waarop jullie samen iets betekenisvols creëren.
troost in kindertaal 🌈
Kinderen willen niet nietsdoen.
Ze willen dichtbij blijven, op hun manier.
En dat raakt niet alleen degene die ziek is maar ook henzelf. Want geven verzacht.
Vanuit dat gevoel groeide Regenboogpost.
Een doosje vol kaartjes, kleur en een mini-handleiding in kindertaal, met concrete tips over wat je kan schrijven én ideetjes om de post nog persoonlijker en specialer te maken.
Niet om verdriet op te lossen maar om het een beetje lichter te maken.
Zodat kinderen iets in handen krijgen om te laten voelen: ik denk aan jou, je hoort erbij.
regenboogpost – voor kleine troosters
Kinderen voelen zich trots wanneer ze iets kunnen betekenen. Ze leren dat hun woorden en tekeningen écht iets doen. Dat is misschien wel het mooiste van allemaal.
Want elk kaartje is meer dan papier, het is een brug tussen twee kinderen. Tussen zorg en vriendschap, tussen iets willen doen en dat ook écht kunnen.
Met Regenboogpost geef je je kind de taal van troost mee. Niet in woorden van volwassenen maar in kleuren, vormen en kleine gebaren.
Het helpt kinderen iets te geven én het helpt ouders om te begeleiden.
Een doosje vol ik-ben-er-voor-jou’s. Een klein doosje maar een groot begin van verbondenheid.
